Diane Dekker maakte kennis met Sovata toen in de zomer mee ging om de Roemeense kinderen terug te brengen na hun kindervakantie in Nederland en in november van dat jaar ging ze met de Stichting mee om de uitnodiginen voor de pakketten uit te delen. Ze zag in november niet alleen een andere kant van het werk van de Stichting, maar vooral een andere kant van Sovata. In dit artikel vertelt ze over haar ervaringen tijdens het verblijf in Sovata.

“In Nederland heb ik samen met twee compagnons een eigen thuiszorgorganisatie, dus toen ik te horen kreeg dat ze in Sovata ook een thuiszorg “Caritas” hadden was ik natuurlijk zeer benieuwd hoe zij daar te werk gaan en eventueel te kijken wat wij vanuit Nederland voor hen kunnen betekenen. Degene die daar de leiding heeft spreekt gelukkig goed Engels, want uit het Roemeens kom ik niet.

Met haar heb ik een afspraak gemaakt en ben langs gegaan om kennis te maken. Ze keken net als ik even de kat uit de boom en wilden weten wat ik daar kwam doen en waarom ik zo nieuwsgierig was. Ik heb uitgelegd wat ik doe en heb aangegeven dat ik ze kan helpen om aan hulpmiddelen of materialen te komen. Ik werd voorgesteld aan Judith, een verpleegkundige die ook goed Engels spreekt. In een auto van Caritas zijn we op een donderdag samen op pad gegaan.

We kwamen eerst bij een mevrouw die een injectie moest hebben, die kreeg ze 2 x per jaar. De injectie bestond uit Vitamine C, B6, B12, B1 en calcium en werd in één keer in een ader van haar arm gespoten. Ze moet zelf de ampullen bekostigen, deze kosten in totaal € 35,-. De spuiten en naalden heeft Judith bij zich, evenals de alcohol en watten. Alles aan afval neemt Judith mee voor verbranding.

Daarna gingen we naar een oude dame van 91 jaar die een infuus krijgt om aan te sterken. Ze moet daarvoor op bed liggen. De vraag is alleen waar je nu die plastic infuusfles aan op hangt. Hier kennen ze niet die mooie standaards die wij hebben. Er is een creatieve oplossing. Er wordt verband door het oogje aan de achterkant van de infuusfles gestoken en het verband wordt opgehangen aan een spijker in de balk. Ze moet twee uur blijven liggen, dan is die fles leeg en komen wij terug om hem af te koppelen.

Dit proces herhaalt zich bij een meneer die maagkanker heeft. Hij ligt in het huis van zijn dochter, die zelf weer drie kinderen heeft. Als je ziet hoe ze wonen, dan is dit eigenlijk niet te doen. Ook hier komen we na twee uur weer terug om het infuus los te koppelen. Bij de oude mevrouw zijn we natuurlijk te vroeg terug, maar we krijgen een kop koffie met heerlijke cake.

Als de route gereden is, dan is het tijd om een andere collega op te halen en om maaltijden rond te brengen bij vier verschillende gezinnen. De maaltijden zitten in een soort van tupperware bakjes en bestaan uit soep, warm eten en brood. De mensen die de maaltijden ontvangen hebben allemaal iets waardoor ze zelf niet in staat zijn te koken. We komen bij een echtpaar, waarvan de vrouw op bed ligt. De man vertelt in het Duits dat zijn vrouw dementerend is en dat ze haar been heeft gebroken. De breuk is al van een jaar geleden, maar deze is nooit gezet. Zijn vrouw kan daarom niet meer staan en is bedlegerig geworden. Juist op dat moment wordt ze verschoond. Ze blijkt een flinke doorligwond aan haar stuit te hebben. Ik wist niet wat ik zag. In het midden van het bed zit een gat en daaronder staat een ijzeren bak, waar ze haar behoefte in laat vallen. Het was een bijzonder bed en ik moest er steeds naar kijken. Plots zag ik dat achteraan het bed een katrol gemonteerd was, waardoor het hoofdsteun omhoog en omlaag kon. Ik was erg onder de indruk van dit bed in die kleine warme ruimte. Ik was blij dat we uiteindelijk weer buiten stonden. Ik heb heel wat gezien en geroken in onze thuiszorg, maar in Roemenië zijn de ruimtes wel heel warm en klein.

Wondrondes
Op maandag, woensdag en vrijdag zijn de wondrondes. Op die dagen controleren ze ook de bloeddruk en bloedsuiker van de mensen. Ik ben de volgende dag ook met deze ronde mee geweest. Iedereen is blij je te zien en ze doen allemaal hun verhaal. Ze laten alles aan je zien wat je maar wilt.

We zijn ook bij een pakketgezin geweest. Ik heb de foto’s en brieven gezien, die wij natuurlijk hadden afgegeven om weer een pakket te komen halen. De mensen zijn erg dankbaar. Het is goed om te zien waarvoor je daar bent. Ook hebben we weer infusen aangesloten. In principe werkt Caritas niet in het weekend, maar voor het infuus moest ze terug komen. De wonden die ik heb gezien, waren echte flinke open wonden. In Nederland zouden wij twee keer per dag langs komen, maar hier dus maar drie keer per week. De wonden worden schoongemaakt met peroxide en verder behandeld met betadine en verbonden met gaas. Het gaas dat wij verwijderden zat er sinds woensdag op. Vies verband en een weke wond, het zag er niet uit. Ze zijn echter niet anders gewend en zijn al blij dat ze geholpen worden.

Na het rondje hebben we nog even zitten praten. Judith vertelde dat haar opleiding drie jaar heeft geduurd. Ze verdient voor 40 uur werken per week omgerekend € 200,- per maand. Zij is samen met degene die Caritas runt verpleegkundige. Ook hebben ze verzorgenden rondlopen die komen om de mensen te wassen. Zij verdienen € 180,- per maand. Het materiaal dat ze gebruiken, komen ze met regelmaat te kort. Ze kan dit niet zomaar bij de apotheek ophalen, maar hoort als verpleegkundige wel alles bij zich te hebben. Alles wat bij ons zo gewoon is, is daar zeer moeilijk te verkrijgen en is erg duur.

Caritas heeft ook nog huishoudelijke medewerkers. Er staat zelfs een wasmachine en een droger, want ze doen de was voor de mensen waar ze poetsen. De droger is echter kapot, wat niet handig is in de winter. Het komt ook regelmatig voor dat er vlooien tussen de was zitten. Dan hebben ze hun handen vol om die weer te verdelgen.

Het waren twee enerverende ochtenden, die mijn ogen geopend hebben. Ik ben zeer blij dat ik in Nederland woon. We hebben het nog niet zo slecht, ook al krijgen we weleens klachten dat we te laat zijn. We hebben wel alles binnen handbereik en als we hulpmiddelen of materialen nodig hebben, dan helpen huisartsen en thuiszorgwinkels ons aan alles. Dus als jullie wondmateriaal, etc. hebben, gooi het dan niet weg, maar maak er een aparte doos van voor Caritas.

Groetjes,

Diane Dekker, Goirle