In de week van 29 mei las de familie Kuijt-De ridder in het Houtense Groentje de oproep voor gastgezinnen om Roemeense kinderen 3 weken op te vangen. Ze hadden hier weleens over nagedacht en onderling gesproken, maar tot een beslissing was het nog niet eerder gekomen. Na een bezoek op vrijdag 5 juni, heel kort voordat de kinderen zouden komen, hebben ze de knoop doorgehakt: ja we doen het!

Dit betekende voor ons even schakelen, want onze eigen kinderen zijn inmiddels al een tijdje het huis uit. Ook moesten we met het werk plannen, omdat we allebei nog moesten werken als de kinderen bij ons zijn.  En natuurlijk een logeerkamer organiseren en bedenken wat we allemaal zouden kunnen gaan doen die drie weken. Er ontstonden ook vragen, hoe gaat het met de taal, wat doe je met eten, wat vinden zij leuk enz. Gelukkig hadden we van te voren een bijeenkomst waar we andere gastouders ontmoeten en waar we veel informatie kregen. Het contact met de gastouders aan onze tafel was prettig en we konden meteen onze eerste vragen kwijt en hoorden allerlei tips terug.
De belangrijkste informatie van die avond bleek toch wel de foto’s en situatie van de kinderen die wij te logeren kregen. We hadden ineens een plaatje van wie er gaan komen!!!

Toen werd het zondag 5 juli en we reden naar IJsselstein om de kinderen op te halen. Met een club mensen wachten op de bus, die toeterend om de hoek verscheen. Er stroomden kinderen uit en uiteindelijk bleven er twee bij de bus achter: Matyas en Szilard onze boys. Onwennig kreeg ik een knuffel en liepen we met elkaar naar het theater voor een drankje en een welkomwoord. Hoe vraag je of zij cola of sinas willen? Onze improvisatie talent werd meteen getest!

Op weg naar huis vielen de kinderen al bijna in slaap. Het huis en hun kamer laten zien. Uitleggen waar het toilet is. Nog wat drinken? Matyas wilde slapen. Met Szilard de lego ingewijd en zo startte een periode waarin we elkaar steeds beter leerden kennen: de eerste week nog onwennig, de tweede week vertrouwder en de laatste week alweer een beetje op weg naar huis terug en het afscheid.

We hebben allerlei activiteiten gedaan: Schiphol, McDonalds, varen door de Utrechtse grachten, op bezoek bij onze familie, het militair museum in Soesterberg, zwemmen in het Houtense meertje, fietsen (en ijsje eten bijv.), het Rosarium in Doorn, boottocht door de Rotterdamse haven en natuurlijk het strand.  Doordat het weer die dag niet meewerkte en we toch nog naar het strand wilden, hebben we windkracht 7 getrotseerd. Niets weerhield de boys om toch de zee in te gaan en bibberend van de kou achter een windscherm een vorm van zandstralen mee te maken. Later werden de schelpen in onze tuin gespoeld en gesorteerd om mee te nemen naar huis.

Gaandeweg ontstonden er rituelen:
-na het eten ’s avonds een gezelschapsspelletje aan tafel spelen, vooral domino werd favoriet
-stoeien met John
-de plek aan tafel en in de auto: altijd hetzelfde
-het schrijven in de map en hierbij stickers en foto’s plakken
-heerlijk douchen of in bad en met water plenzen voordat de boys gingen slapen
-het lezen van Wally voor het slapen gaan, samen op zoek naar Wally en veel plezier wanneer we hem hadden gevonden

De uitstapjes met de andere Roemeense kinderen zorgde voor een afwisseling tijdens de dagen. Het voelde heel bijzonder wanneer beide boys enthousiast reageerden wanneer zij ons zagen bij terugkomst. En het was wederzijds: ook wij waren blij om hen weer terug te zien.

Heel apart was het bezoek aan de Action voor het kopen van cadeautjes voor het thuisfront. Beiden wilden alleen voor moeder iets kopen en konden maar lastig iets vinden. Uiteindelijk gingen er natuurlijk wel spullen mee, die thuis keurig werden ingepakt en versierd en waar zij trots op waren.

Al met al ging het hard op weg naar het afscheid.
We werden blij verrast met de bonbons en zonnebloemen op de afscheidsavond.
De dag erna werd de tas voor thuis in gepakt met de cadeautjes maar ook met de Wallyboeken, veel kleding en natuurlijk hun favoriete broodbeleg, snoepjes en stroopwafels.

Op zaterdag 25 juli stond de bus weer klaar voor vertrek richting Roemenië. Het afscheid deed ons meer dan we hadden verwacht: een onderdeel van ons gezin gaat weer verdwijnen! De hele dag bleven we ons afvragen hoe de boys het hadden en hoever zij al zouden zijn. Het was prettig om bericht te krijgen dat zij goed waren aangekomen.

Hetty de Ridder en John Kuijt, Houten