De familie Duisters heeft reeds langere tijd contact met een Roemeense familie in Sovata, omdat zij al een aantal jaren meedoen aan het hulpgoederentransport. Zoals waarschijnlijk velen onder u hebben zij zich lange tijd afgevraagd hoe het leven in Sovata is. Samen met hun buren, die ook al eens gastgezin zijn geweest voor een tweetal Roemeense kinderen, zetten zij uiteindelijk de stap om “hun” families te gaan bezoeken. Graag willen zij u deelgenoot maken van hun ervaringen.

In het voorjaar van 1998 komen de buren met de vraag of we mee gaan naar Roemenië. Het is zomer 1999. Zij hebben een keer kinderen te logeren gehad, wat bij ons door omstandigheden twee keer helaas is misgelopen. Enerzijds lijkt het wel wat, anderzijds waar begin je aan? Maar tenslotte stemmen we toe. De buren hebben een caravan, maar wat doen wij? We besluiten om een tweedehands vouwwagen te kopen. Als die niet bevalt verkopen we ‘m daarna wel weer. Dat is tenslotte goedkoper dan er een voor drie weken te huren.

De reis begint. De eerste dag rijden we tot de Oostenrijkse grens. De tweede dag reizen we dwars door Oostenrijk heen en komen uiteindelijk tot 10 km voor Boedapest op een prachtige camping in Törökbalint (Fortuna). Omdat de wegen, het weer en de bergen wat tegen vallen, besluiten we om de vouwwagen en caravan hier achter te laten en alleen met de personenwagen door te rijden. In Roemenie vinden we in Gilâu een camping, gerund door Nederlandse eigenaars, waar we voor ƒ25,= boven de normale kampeerprijs een gemeubileerde caravan kunnen huren.

De volgende dag rijden we door naar Sovata waar we tenslotte rond de middag aankomen. Bij een tankstation is de bediende graag bereid om ons even naar de gezinnen te loodsen. Eerst brengt hij de buren naar “hun” gezin. Daar is de dochter, Annemarie, zeer verbaasd haar gezin uit Nederland te zien. Daarna rijdt hij ons naar "ons gezin". Dochter Claudia doet open. Ik vraag haar of ze Engels spreekt (a little) en vraag of haar ouders thuis zijn. Ze neemt me van boven tot onder op en kijkt met een blik van "mens wat wil je?". De jongen van het pompstation dient als tolk, Roemeens/Engels. Maar ze blijft een beetje argwanend. Op dat moment valt me op dat ze een hesje aan heeft, dat van mijn dochter is geweest.

Ik wijs erop en zei "you have got this from my daughter Cindy". Haar ogen beginnen te glimmen en er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Ze komt naar me toe en ik krijg een kus en een knuffel. We spreken af dat we de volgende dag tussen 10 en 11 uur terug komen als haar moeder ook thuis is. Die nacht kunnen we in het door een Nederlandse manager geleidde "Hotel Edelweiss" terecht. Een prachtig hotel om te zien, waar we erg gastvrij worden ontvangen en de kinderen zelfs met de luchtbedden gewoon op onze kamers mogen slapen. Ook de keuken is geweldig.

De volgende ochtend gaan we naar "ons gezin" waar we klokslag 11 uur aankomen. Na een zeer hartelijke ontvangst krijgen we van moeder Emilia te horen dat ze haar dochter niet geloofd had toen deze vertelde dat we tussen 10 en 11 uur zouden komen. Het gezin was op tijd opgestaan en had de boel aan kant gemaakt. Toen wij tegen 11 uur nog niet waren komen opdagen, dacht Emilia dat het een streek van haar dochter was geweest om haar vroeg uit bed te krijgen. Ze is daarom zeer verbaasd dat we wel zijn gekomen. Na een begroeting over en weer van ongeveer een half uurtje dat we in het Engels doen, zijn we even sprakeloos. De taal speelt ons parten. Gelukkig herinneren we ons, dat een huizenblok verderop een schooljuf woont, die wel eens eerder als tolk heeft geholpen. Claudia, Levinia en Cindy gaan vragen of ze even tijd vrij kan maken. Na een kwartier komt ze en we zetten het gesprek voort. De kinderen komen met tekeningen en schoolschriften (de oude van onze kinderen) en verhalen. Tegen 1 uur gaan we uiteindelijk weer terug naar het hotel. We nemen de kinderen nog even mee. Ze genieten er zichtbaar van en praten honderduit. Evert, de manager van het hotel, vertaalt het voor ons. We brengen ze tenslotte weer weg tot de rand van het dorp, waarna wij weer aan onze terugreis beginnen.

Omdat we nu zelf in Sovata geweest zijn, ga je alles met andere ogen zien. Daar wordt een flat bewoond door 5 personen, waarin bij ons in Nederland alleen een vrijgezel zou wonen. Ik zag een kussensloop die ik 5 jaar terug naar hen opstuurde, die ik kreeg toen ik 25 jaar geleden op kamers ging. De dozen met inhoud die ze ontvangen wordt gedeeld met familie en kennissen. De kleding of schoenen die niet passen worden geruild met elkaar of (als het echt niet anders kan) verkocht.

Dit alles heeft ons goed gedaan. Met nieuwe energie zullen we ook dit jaar weer de dozen gaan vullen.

Familie Duisters