Best spannend, zo’n eerste keer een paar onbekende kinderen drie weken in huis nemen. Maar na een paar dagen horen ze er al helemaal bij. En mocht er dan toch iets zijn, dan sta je er als gastouder niet alleen voor. Voor vragen, tips en bij problemen is er een vangnet: de mensen van de Stichting en de andere gastouders. En natuurlijk is het ook gewoon leuk om ervaringen te delen met gelijkgestemde.

Begin juli was het zover. Er zouden twee meisjes bij ons vakantie komen vieren. Andrea (Andi) en Margit. In de weken voordat ze kwamen werd de zolder opgeruimd en gezellig gemaakt en vroegen we ons regelmatig af of de meiden net zo nerveus zouden zijn als wij…

Op een zondagmiddag in juli kwam dan eindelijk de bus aan op de Overtoom, met vele vermoeide gezichtjes. We herkenden elkaar al snel van de foto’s. Na wat te drinken en informatie gekregen te hebben, gingen we dan eindelijk naar ons (vakantie)huis. De meiden keken hun ogen uit en er werd al heel wat gekletst in het Hongaars. Het regende “Ooooh” en “Aaaahh” en “Osto”. Na een bord soep en wat brood wilden Andi en Margit graag op de trampoline. Onze dochter Mariska moest ook meedoen. Nog wat spelletjes en dan onder de douche en naar bed.
Die maandag ging mijn man naar zijn werk en Mariska naar school. Een hele dag met de twee meiden alleen. Ik was er wat zenuwachtig voor, maar het ging prima. De dames konden zichzelf goed vermaken. De eerste week vloog voorbij door de activiteiten die de Stichting voor de hele groep georganiseerd had en ook omdat wij op school en op het werk druk waren om af te sluiten voor de vakantie.

In de tweede week bleven we ons verbazen over de enorme hoeveelheden boterhammen met dik boter, Penotti en hagelslag die ze naar binnen kregen gewerkt. Bijna alles was lekker, behalve broccoli, dat was “jakkie dakkie”.

We hebben in deze weken IJsselstein weer een beetje opnieuw ontdekt door het enthousiasme van Àndi en Margit. Kijken bij de molen, een patatje op de markt, zwemmen in het zwembad, naar een speelveldje, bezoek aan ome Ko, naar de Nicolaaskerk, fietsen (zonder verkeersregels!) alles vonden ze geweldig.

Ook de uitstapjes verder weg vielen zeker in de smaak, het strand, Avifauna, ze keken hun ogen uit. Langzaam ontstond een sfeer van vertrouwen en leerden we elkaar woordjes in het Hongaars en Nederlands, dat zorgde voor de nodige lachbuien!! Net als Mr. Bean op tv trouwens. Over het algemeen zijn het leuke gezellige weken geweest. Af en toe merkten we aan Margit dat alles wel veel van haar vergde. Dan kon ze een beetje vervelend doen tegen Andi en Mariska. Gelukkig gebeurde dat maar een enkele keer.

Wat echt een obstakel bleef, was de taalbarrière. Deze kinderen worden op een bepaalde manier in die paar weken heel “eigen”, maar toch blijft het contact door de gebrekkige communicatie oppervlakkig. Met handen en voeten en wat Engels kwamen we een heel eind, maar over meer persoonlijke zaken was geen contact mogelijk (misschien i.v.m. heimwee ook maar beter?). Wie weet is een cursus Hongaars nog wel eens iets voor ons!
Ook na een dagje uit wil je van alles aan ze vragen en zij willen ook wel vertellen, maar erg duidelijk werd het meestal niet. Daarom was het des te leuker om achteraf samen naar de foto’s op de website van de Stichting te kijken.

De begeleiding van de Stichting was erg prettig. We hadden meteen het gevoel dat we in een warm bad stapten. Door andere gastoudergezinnen werden we hartelijk ontvangen en we kwamen er al gauw achter dat hier sprake was van een echt samenwerkend team. Altijd kon je voor advies of spulletjes bij de Stichting of andere ouders terecht. Vele verhalen, foto’s en ervaringen zijn er in die drie weken uitgewisseld. Een fijne groep mensen waar wij goede herinneringen aan hebben.

Maar aan drie weken vakantie komt een eind en na een daverende disco avond met veel optredens van de kinderen moesten we op zaterdagochtend afscheid nemen van ‘onze’ kinderen. De bus werd door iedereen nagezwaaid en tranen liepen over onze wangen… Gelukkig konden we met de andere gastouders nog even napraten over de afgelopen drie weken. Deze zomer zullen er geen kinderen bij ons in huis zijn, maar wie weet het volgende jaar…?

Caroline, Mariska en Wout van Vliet,
IJsselstein