In de loop der jaren hebben we veel kinderen in Tinkerbell mogen opvangen. Soms voor een korte periode, meestal voor langere tijd. In die tijd ontstaat er met alle kinderen een band, maar niet met alle kinderen is dat even intensief. Claudiu is één van de kinderen die erg naar ons toe trok en waar we een warme relatie mee hebben opgebouwd.

Een paar jaar geleden was Claudiu in Nederland om zijn opleiding als verpleger verder te voltooien en hier een baan te vinden. Hij draaide ook mee in alle activiteiten van de Stichting en de kans is groot dat u hem daarbij heeft ontmoet. Hij woonde bij Karin en Edwin en maakte deel uit van hun gezin, maar na een jaar in Nederland bleek dat hij hier in Nederland toch niet kon aarden; hij had heimwee naar Roemenië.

Hij is teruggegaan en heeft daar zijn leven weer opgepakt. Al snel had hij in de gaten wat veel andere schoolverlaters ook ondervinden: als starter op de Roemeense arbeidsmarkt heb je het heel moeilijk. Hij werd onderbetaald, werkgevers beloofden veel, maar maakten weinig waar. Afspraken over loonsverhogingen werden niet nagekomen en bonussen die in het vooruitzicht werden gesteld, zijn uiteindelijk, om verschillende redenen, nooit uitbetaald.

Hij besloot te verhuizen van Tirgu Mures naar Cluj-Napoca, de grootste stad van Transsylvanië, op 150 km afstand van Sovata. Hij hoopte daar meer geluk te vinden. Cluj is een stad met veel studenten, bedrijven en werkgelegenheid, maar ook met hoge huren. Hij vond een 2 kamer flat, maar een huur van 150 euro bij een salaris van 250 euro is bijna niet op te brengen. Uiteindelijk verhuisde hij weer terug naar Tirgu Mures, naar een goedkoper appartement.
En toen kwam Corona. In die tijd was hij veel alleen, werkte vanuit zijn kleine flatje als telefonische verkoper en kwam bijna de deur niet uit. Om toch wat aanspraak te hebben, besloot hij om een klein katje in huis te nemen. Dat was een gouden greep, de noodzaak om voor dat kleintje te moeten zorgen en het plezier dat het beestje met zich meebracht, sleepten hem door die sombere tijd heen.

Inmiddels heeft hij een nieuwe baan, waar de verdiensten op een redelijk normaal niveau zijn: 450 euro. Als hij daar zijn huur, gas, elektra, water en internet van betaald heeft, blijft er in ieder geval nog wat geld over om van te leven.
Het gaat nu redelijk goed met hem. Elke week hebben Karin en Edwin wel even contact met hem om te horen hoe het gaat. Hij vraagt dan hun mening over verschillende zaken of wil advies bij keuzes die hij moet maken. Het is moeilijk om op te groeien zonder familie of thuis en dat wordt niet anders als je volwassen wordt. Je hebt dan nog steeds behoefte aan contact, advies en steun.

Gelukkig weet Claudiu de weg naar Karin en Edwin te vinden. Na een jaar bij hen in huis te hebben gewoond, is hij echt deel van de familie geworden.
Hopelijk is hij nu op de goede weg. We gunnen hem een hele mooie toekomst!