U hebt het in de Tinkerbell’s Post van afgelopen december kunnen lezen: Andrea, Sunita, Noemi en Ana hebben Tinkerbell verlaten en dat betekent dat er weer plaats is voor nieuwe kinderen.
Sinds we dat bij de kinderbescherming gemeld hebben, komen er wekelijks nieuwe aanvragen binnen. Vaak zijn dat de meest moeilijke gevallen. Zo kregen we een aanvraag binnen voor een jongen van 17 die niet naar school wil, niet wil werken en nog een jaar door de kinderbescherming begeleid moet worden totdat hij 18 is en zelfstandig verder zal moeten. Voor het begeleiden van kinderen met dergelijke problemen is specifieke kennis en extra kunde nodig en dat kunnen wij in Tinkerbell helaas niet bieden. Gelukkig begrijpt de kinderbescherming dat dit niet bij de aard van Tinkerbell past en bekijken zij, in samenwerking met ons, welke kinderen wel goed zullen passen. Zo zijn in 2019 Alex en David bij ons komen wonen, in 2020 kwam Geta en begin 2022 kwamen er nog 5 kinderen bij: Barbi, Istvan, Fernando, Attila en Sandor. We stellen ze graag aan u voor.
Barbi (Barbara) is net 9 jaar geworden, dus ouder dan Geta, maar echt kleiner en magerder. Toen ze in Tinkerbell kwam was ze 1,30 m en woog ze slechts 13,5 kg. Dat is minder dan een kind van 2 zou moeten wegen. Ze had dan ook een trieste voorgeschiedenis. Haar ouders hadden geen goed huwelijk en leefden in armoedige omstandigheden. Haar vader is een herder in de bergen in Harghita, dronk veel en werd dan erg agressief. Na de scheiding leerde de moeder van Barbi een andere man kennen en kreeg in 2019 met hem een zoon, Barbi’s halfbroertje. Barbi’s stiefvader accepteerde haar niet en wilde haar eigenlijk niet in huis hebben. En ook dit gezin leefde in armoede. Er was nooit genoeg te eten en de kinderen hadden heel weinig kleding, die ook nog eens niet geschikt was voor de winter. Op het moment dat jeugdzorg ingreep, lag Barbi in het ziekenhuis omdat ze weigerde om te eten. En omdat ze toch al serieus ondergewicht had, was dat een levensbedreigende situatie.
Barbi begint zich thuis te voelen in Tinkerbell. Ze eet heel langzaam en kleine beetjes, want ze is niet gewend aan voedsel, maar langzamerhand proeft ze steeds meer en ook in de hoeveelheid die ze eet zit een stijgende lijn. Ze wordt goed in de gaten gehouden door de huisarts en ook aan haar gebit, dat erg slecht is, wordt veel aandacht besteed. Ze heeft maar heel beperkt op school gezeten, kon niet lezen en schrijven en had hulp nodig om tot tien te tellen.
Ze heeft het erg naar haar zin in Tinkerbell en op school. Haar moeder mist haar wel en belt haar regelmatig, maar zelf mist Barbi haar familie nauwelijks. Ze kan met iedereen goed opschieten, voelt zich een prinsesje in Tinkerbell en vroeg laatst aan één van de begeleiders waarom ze haar niet eerder hadden opgehaald.
Attila (16 jaar), Sandor (13 jaar), Fernando (12 jaar) en Istvan (10 jaar) zijn broertjes. Attila, Sandor en Ferdi (zo wordt hij tenminste nu genoemd door alle andere kinderen) kwamen in februari naar Tinkerbell. Istvan heeft extra verzorging nodig (medicijnen en ziekenhuisbezoek, omdat hij een levertransplantatie heeft gehad) en het was even onduidelijk of hij ook in Tinkerbell geplaatst zou worden. Kata (onze sociaal werkster) heeft daar veel werk in gestoken en met succes: kort na aankomst van zijn broertjes kregen we bericht dat ook Istvan in Tinkerbell zou komen wonen en dat de broertjes dus samen zouden blijven.
Ook deze broertjes hebben een triest verleden. Hun vader is doofstom en als hij nuchter is, is hij heel lief voor de kinderen. Maar helaas drinkt hij vaak en wordt dan agressief. Ze woonden in Hostad, een grote zigeunerwijk in Sarateni, maar in november werden zij, met hun moeder, door hun vader uit huis gezet en sindsdien zwierven ze van het ene adres naar het andere en als ze geen onderdak konden vinden sliepen ze op straat.
Ze zijn altijd wel door hun moeder gestimuleerd om te leren, maar omdat ze de laatste maanden geen vast adres hadden, gingen ze ook niet meer naar school. Hun moeder heeft ze zelf bij de kinderbescherming gebracht, omdat ze naar haar vriend in Duitsland vertrekt waar ze werk hoopt te vinden. Bij hun vader kunnen ze niet terecht, hij heeft inmiddels een nieuwe vriendin, die nog meer drinkt dan hij en dan ook agressief wordt.
Inmiddels wonen de jongens twee aan twee bij de families in Tinkerbell en gaan ze weer naar school. De oudste twee gaan naar de school in Sarateni, waar ze al gewend waren.
Dat is fijn voor hen, omdat er al zoveel veranderingen in hun leven zijn. En ook voor de school, want als ze niet terug waren gekomen dan hadden ze een klas moeten sluiten en was hun lerares werkeloos geworden. De jongste twee gaan in Sovata naar school.
Je merkt aan alles dat de nieuwe kinderen hun energie kwijt moeten. De bokszak in de kelder wordt druk gebruikt en de knuistjes van de kinderen zitten vol met kleine wondjes van het vele slaan. Prima, want zo raken ze hun energie op een gezonde manier kwijt en dat is beter dan dat ze het op elkaar botvieren.
Maar goed, het is logisch dat ze veel energie hebben. Ze komen in een geweldige omgeving waar alles voorhanden is. Als het eten op tafel komt, weten ze niet hoe snel ze alles moeten opeten. Ze zijn duidelijk nog niet gewend aan het feit dat er morgen gewoon ook weer voldoende op tafel komt. Maar dat went vanzelf, kwestie van gewoon even geduld hebben.
Om al die energie in goede banen te leiden, hebben we gevraagd wat ze graag zouden willen doen als sport. Niet verbazingwekkend: voetbal is veruit de favoriet. Maar dat wordt wel een grote logistieke uitdaging: allemaal verschillende leeftijden, andere trainingstijden, uitwedstrijden in verschillende plaatsen en maar één auto. Dat wordt een heel gepuzzel. Maar komt tijd, komt raad.
Wat ook opvalt is dat alle kinderen (de nieuwe kinderen en ook de kinderen die er al waren) heel lief voor elkaar zijn en ze hebben veel aan elkaar. Over en weer tussen de huizen lopen ze over en er zijn al echt vriendengroepjes aan het ontstaan die continu met elkaar spelen en ravotten.
Tinkerbell is nog niet hellemaal vol (nu 18 kinderen), maar het is nu even tijd om pas op de plaats te maken. Iedereen (begeleiders, ouders en ook de kinderen) moet eerst wennen aan de nieuwe dynamiek in huis. Met zoveel jonge kinderen en vooral jongens is het erg druk, maar tegelijkertijd fijn dat er leven in de brouwerij is en dat we weer een aantal kinderen een veilig thuis kunnen bieden.